‘Waar is God’, vroeg ze me. Al een paar dagen in het ziekenhuis, met een onzekere toekomst. Beetje angst, van alles dat je overkomt in een rap tempo, en goed recept voor die vraag. Ooit zei iemand tegen me: God denkt niet aan mij… Waarop ik antwoordde: en waarvoor zit ik hier dan? Toch namens Hem? ‘Wie jullie ontvangt, ontvangt Mij’ , zei Jezus. Terwijl we wat spraken en ook over God, vertrouwen en geloof kwam ze steeds meer tot inzicht: God is er al lang, ook als ik dat niet voel. Voor haar een nieuwe ervaring, een verdieping. ‘Misschien’, zei ze, is het tijd om me dat meer te beseffen. Staan op de beloften, in plaats van te wachten tot ik dat voel.’

Juist dat hebben we misschien wel meer dan ooit nodig. Staan op de beloften, op het Woord. Voordat je kan groeien, moet je eerst wortelen. Wortelen in wat God heeft gezegd, om te weten wat Hij vandaag tegen je zegt. Juist het boek Openbaring laat dat zien. Allerlei ellende komt er over de wereld, en aan het end maakt God alles goed en nieuw. Maar nu? Meer geloof? Meer ervaring? Meer je best doen? Nee: houdt stand. Houdt vol. Houdt je blik op Jezus. That’s it. Genade. Rust. Midden in de storm.

Durf je dat? Openbaring begint met die prachtige foto van Jezus in zijn heerlijkheid: een man tussen de kandelaren en met de sterren in de hand, en zwaarden uit de mond. Je wordt er bang van. Johannes wel in ieder geval. En wat doet Jezus? Hij legt zijn hand op Johannes zijn schouder en zegt: ‘wees niet bang’. En dat altijd: op het juiste moment…